tag:blogger.com,1999:blog-76475807217342244142023-11-15T05:28:26.059-08:00CONTOS POPULARES DOS GALEFASContos populares en galegoLECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.comBlogger95125tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-36591696052894863302020-04-02T02:02:00.001-07:002020-04-02T02:47:00.109-07:00O Santo San Breixo<div style="text-align: justify;">
Nunha tarde frieira, de nubes atorboadas, subía polo camiño aldeán, pedregullento e empinado un home de xa boa edade, mais ben desempeñado de corpo, mundano nos xeitos, e afagadeiro no trato, e ó chegar a un portal de casa farta na aparencia, topouse cun vello labrador que arrimado á ombreira aproveitaba as derradeiras raiolas do sol que se puña no horizonte. Como aparentaba ser home de trato e de aire amigalleiro, o camiñante achegouse a el e con modos moi doados pediulle pousada por aquela noite porque non se afoutaba a pasar o monte nunha noite de trebóns como parece que viria. Parolaron un pouco e o vello mandouno entrar.</div>
<div style="text-align: justify;">
No serán, asentados ambos encol dun vello banco, leriando ó amor dun lume faiscante, reparou o viaxeiro nun cañoto de ameneiro arrincado pola raíz e tirado para un canto como cousa sen valor. O viaxeiro foi e preguntoulle ó seu hospedeiro se lle queria vender aquel pau.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
–E vostede para que quere ese trambollo?</div>
<div style="text-align: justify;">
–Pra facer un santo.</div>
<div style="text-align: justify;">
–Vostede di iso para facer bulra de min, nonsi?</div>
<div style="text-align: justify;">
–Non é, non señor, eu non fago burla dos que me acobexan debaixo do seu teito. Se mo quere deixar en precio e se me deixa traballar ahí fóra no seu alpendre, verá que santiño mais xeitoso e belido eu fago del.</div>
<div style="text-align: justify;">
–Pois trato feito: non llo vendo, dóollo e tamén quero ver o que vai saírdiso.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Cando amañeceu, o viaxeiro arrastrou o cañoto para o alpendre e despois de preguntar como se chamaba o santo patrón da freguesia, que soubo ser san Breixo a golpes de machada primeiro, e despois de gubia, e desbasta aquí e axeita aló, fixo un san Breixiño tan ben doado que mesmo daba xenio velo.</div>
<div style="text-align: justify;">
Espallouse a nova pola aldeia, e primeiro a medo, e despois en murmurio, foi unha acabada romaria para ver a laboura do viaxeiro. Para ser unha procesión non lle faltou nin siquera o señor abade, e sen se saber por onde apareceu a idea de lle mercar o santiño ó imaxineiro, para o pór no altar da eirexa parroquial.</div>
<div style="text-align: justify;">
Pechado o trato aproveitaron o dia do santo para as cerimonias da bendizón e fixéronlle ó seu abenzoado patrón unhas festas moi sonadas que trouxeron á freiguesia xentes de toda a bisbarra, que co gallo da devoción se viñan divertir moi doadamente.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ó anoitecer tamén o vello pousadeiro foi matar a curiosidade e cando chegou á eirexa e viu a devozón con que se afincaban os romeiros diante do santiño ainda novo en folla, púxose a matinar na tolerias deste mundo e moi para dentro de si, para que ninguéno ouvise, pero ben de cara ó santo, espetoulle, esta cantiga:</div>
<div style="text-align: justify;">
Santo san Breixo de Barro</div>
<div style="text-align: justify;">
feito de pau de ameneiro,</div>
<div style="text-align: justify;">
irmán das miñas tamancas,</div>
<div style="text-align: justify;">
criado no meu lameiro.</div>
<div style="text-align: justify;">
Para que te puxeron aquí?</div>
<div style="text-align: justify;">
Os miragres que ti fagas</div>
<div style="text-align: justify;">
que che mos chanten aquí!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
E apuntaba co furabolos para a testa, mentres abaneaba coa cabeza, en sinal do pouco creto que lle daba á virtude do santo que andivera tirado na súa pousada.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-77527592631899805022020-04-02T02:01:00.000-07:002020-04-02T02:01:10.884-07:00A empanada<div style="text-align: justify;">
Alá como foi que dous soldados, un galego e un andaluz, se fixeron cunha empanada, non se sabe; o caso é que se fixo de noite, despois de teren ceado.</div>
<div style="text-align: justify;">
Como ambolos dous estaban esfameados e a empanada era algo cativa, o andaluz, coa santa intención de a manducar el soio noutro dia, díxolle ao galego que o mellor era deixala pra pola mañán e como era algo pequerrecha apra dous que ian facer un trato: o que de entre os dous soñase coa cousa mais alta naquela noite almorzaria a empanadiña.</div>
<div style="text-align: justify;">
O galego notoulle a chuscada e como tivo medo de non saber mentir tanto coma el, aí polo amañecer ergueuse moi caladiñamente e con moito xeito foise á empanada e zampouna no bucho, e despois encubríuna co pano o canto onde estivera pra que se lle non coñecese a sua larpeiricie e foise deitar.</div>
<div style="text-align: justify;">
Cando se ergueron o andaluz perguntoulle polo seu soño, e o galego, moi encollidiño de xenio, díxolle que comezase el. E vai o andaluz e contou:</div>
<div style="text-align: justify;">
–Eu soñei que estando no chan dei un brinco no áere e púxenme nas nubes.</div>
<div style="text-align: justify;">
O galego ouvíulle a fazaña moi caladiño e dixo:</div>
<div style="text-align: justify;">
–Eu vinte chegar alá...</div>
<div style="text-align: justify;">
–Dende alí –proseguíu o andaluz– din outro pincho con mais arranque e fun mallar ca cabeza no medio a medio das portas do ceu, e a proba velaqui está na miña cachola. Olla o petouto que fixen –e estaba porque tiña un pote feito na vispora.</div>
<div style="text-align: justify;">
–Ben; xa que viches todo conta agora o teu sono a ver se tamen cho vin eu...</div>
<div style="text-align: justify;">
–Non, home, non; ti non me viches. Cando eu te vin rubir tan outo, tan outo, pensei que non tornabas mais; e como era un pecado perderse aquel ben de Deus Noso Señor, eu erguinme e comín a empanada toda e así aforreime o traballo de andar a soñar cousas imposibles.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ninguén soubo que cara puxo o andaluz cando se atopou sen a empanada que tiña coma sua, e ben ganada.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-48763881635392611192020-04-02T02:00:00.000-07:002020-04-02T02:00:10.701-07:00O preguiceiro<div style="text-align: justify;">
Coidou un rapazote de pasar a sua vida toda sen facer ren, e como ninguén naceu aprendido, axustouse cun lacazán de moita sona e que vivía a corpo de rei sen ninguén lle coñecer posíbles para iso, para que lle ensinase o mester.</div>
<div style="text-align: justify;">
Pechado o trato, mestre e aprendíz fóronse para unha chousa que habia cabo do eido e que tiña abondosos arbores de froita para tódolos tempos, e ó chegaren alí o mestre díxolle ó mozo:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
–Ven acá, ho, túmbate aquí á sombra desta ameixeira que ten moitas ameixas maduriñas e así que caia algunha é solo apañala e comela.</div>
<div style="text-align: justify;">
Palabras non eran ditas cando se desprendeu unha ameixa e veulle caír mesmamente na boca, e vai o rapáz e diille ó outro:</div>
<div style="text-align: justify;">
–Mestre, veña aquí axiña moverme as queixadas para eu comer esta antes de me cair a outra.</div>
<div style="text-align: justify;">
O home arregalou uns ollos de a cuarta. Nunca tal vira! Ser nugalleiro era bo, mais aquilo xa pasaba moito das medidas, e sen mais requilorios púxose a andar sen siquera lle dicir adeus.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-42466785004199963442020-04-02T01:59:00.001-07:002020-04-02T01:59:20.713-07:00Como Xan escolleu o criado<div style="text-align: justify;">
Facíalle falla a un labrego un criado para as suas labouras e, como era home precavido, quixo primeiro tentealo ben ata topar un que fose ó seu xeito e para esta experéncia servíuse do pan de millo porque o facia na casa e era, para o caso, o mais doado.</div>
<div style="text-align: justify;">
Tomou un mozo e no primeiro dia deulle a comer un pan moi duro, que non habia demos que o rillasen. Ó criado pareceulle mezquiño o trato e salaiouse ó amo, que non lle fixo caso, e o mozo foise.</div>
<div style="text-align: justify;">
Veu outro e, no lugar do pan duro, deullo inda medio cru, que se espapolaba na boca e, como non lle agradou aquela mantenza, fóiselle tamén.</div>
<div style="text-align: justify;">
Para o lugar deste meteu un outro e deulle o pan medio apodrecido e, como viu que lle non daban doutro, tamén non quedou.</div>
<div style="text-align: justify;">
Nisto veulle outro mozo rexo e lanzal, moi sofrido para o traballo e o amo, ao traerlle a comida, díxolle:</div>
<div style="text-align: justify;">
–Mozo, hoxe o pan estache algo duro.</div>
<div style="text-align: justify;">
–Meu amo, a pan duro dente agudo, e comeuno.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ó outro dia, díxolle:</div>
<div style="text-align: justify;">
–O pan hoxe non se coceu ben e estache algo mol.</div>
<div style="text-align: justify;">
–Mesmo así mol ha de ir para o fol, meu amo.</div>
<div style="text-align: justify;">
Vai e noutro dia deulle o pan con un saibo ó podrido que mal se podia tragar. </div>
<div style="text-align: justify;">
–Mozo, o pan hoxe estache algo podre.</div>
<div style="text-align: justify;">
–Pacencia, mesmo podre ha de ir para o odre e comeullo.</div>
<div style="text-align: justify;">
–Así quero eu os homes: que coman do que hai.</div>
<div style="text-align: justify;">
E dende aquel dia tratouno ben porque lle era moi traballador e nada nifroso.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-14011205829168729592020-04-02T01:58:00.000-07:002020-04-02T01:58:17.313-07:00Quen te non conecer que te compre!<div style="text-align: justify;">
O caso contan que pasou alá polas bandas de Santiago ou doutra terra calquera onde hai moitos estudantes.</div>
<div style="text-align: justify;">
Un langrán foi á feira mercar un burrico para o axudar na laboura das suas terras e como atopou un que lle pareceu de xeito, fixo o trato co dono e mercoullo.</div>
<div style="text-align: justify;">
Entre o remate do trato, o xantar e o calor que facía chimpouse unha media ducia de cuncas do tinto ribeirán e cando se veu para súa casa co burriño de arreata viña medio tente-non-caias. Uns estudantes que asistiron ó trato e viron como ía o comprador resolveron entre si facerlle unha brincadela e adiantándose no camiño que levaba, agacháronse por detrás dun silveiral e despois que pasou por onde eles estaban, saíu un mainiñamente, e, sen ser presentido, tiroulle o cabresto ó burro e púxose el no seu canto, indo atrás do langrán. Os compañeiros arrecadaron o burro, metérono nunha toxeira e esperaron polo resultado.</div>
<div style="text-align: justify;">
Na revolta dun camiño ollou o home para atrás e atopouse co mozo atado pola corda no lugar do burrico. Arregalou os ollos, reparou para tódolos lados e non se tiña en si de abraiado. Non podía atinar como o seu burriquiño se fixera xente; nisto o estudante moi lerchán salaiouse:</div>
<div style="text-align: justify;">
–Ai, señor, non se admire, eu sonlle home e xa era tamén cando por encantamento me mudaron en burro, mais ó pasar polas almiñas que deixamos na encrucillada desfíxose o meigallo que me botaron e deixei de ser burro... Non me maltrate que eu non teño culpas, quen as ten é o ladrón do bruxo que me vendeu sabendo o que tiña... Vostede se o achar en calquera parte déalle catro paus que non lle pasa nada porque xa é moi coñecido polas suas falcatruadas, mais a min déixeme porque ben ve que eu son xente e xente non se pode mercar...</div>
<div style="text-align: justify;">
E méntre-lo outro non caia en si de abraiado soltouse do cabresto e púxose ó fresco cara os compañeiros.</div>
<div style="text-align: justify;">
Os estudantes vendéronlle o burro ó primeiro chafulleiro que lle cadrou no camiño, e de man en man o bo do burrico foi dar nunha feira en que tamén estaba o langrán que fora roubado. Este, ó velo achegouse a el, apalpouno, ollono por tódolos lados e cheo de convencemento díxolle:</div>
<div style="text-align: justify;">
–Quen non te conocer que te compre, que a min xa me non enganas outra ves!...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-61139556472952866602020-04-02T01:56:00.003-07:002020-04-02T01:56:41.620-07:00Roque... Roque... Roque...<div style="text-align: justify;">
Nunha aldea ribeirán, abondosa pola sua produzón e polo axeitado dos seus fillos para gana-la vida, habia unha cofradia que tiña ó seu cárrego e como sola razón de ser festexar dignamente ao divino san Roque, patrón da terra.</div>
<div style="text-align: justify;">
No dia da festa do adourado santiño non eran coreños nos gastos, e procuraban darlle á funzón o meirande brilo. Tiñan por costume tódolos anos mandar vir un pregador de sona para loubar mais e o millor que poidese ao seu glorioso patrón, pregador que decote era moi ben agasallado e inda mellor pago. Nun ano veulle un frade moi paroleiro, de voz cariñosa e convencedeira, e que a todos lle agradou moito sendo por iso tratado a corpo de rei polos devotos, mais na hora de lle pagar, o bulso da cofraria deulle un peso somente. Pareceulle a doazón cativa ó pregador diante do agarimo dos penitentes que el vira e sentira e así llo dixo ó pagador, e este expricoulle o caso.</div>
<div style="text-align: justify;">
–É costume da nosa irmandade darlle ó pregador un peso por cada vez que mente o nome do noso san Roquiño querido e como Vosa Paternidade soio llo mentou unha, dámoslle o que de xusticia lle toca.</div>
<div style="text-align: justify;">
O frade engulíu en seco mais como ese era o uso e costume da terra tivo que se conformar coa mesquiñeza que lle deron.</div>
<div style="text-align: justify;">
Veu outro ano, outro frade e doutro convento para pregar, porque non adoitaban repetir o mesmo, mais o bulrado puxo ao novo ó corrente do costume da cofraria, e aquilo e que foi un nunca acabar de san Roque para un lado, san Roque para o outro, san Roque milagreiro, san Roque confesor, san Roque abogado contra a peste, san Roque co seu canciño, o canciño con san Roque e pra rematar, a ladaiña:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
–Meus irmáns amados, o divino san Roque é tan querido que ata as rás no seu charco repeten roque, roque, roque...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
–Chega, chega, reverendo, que xa se me acabou o esteo e non teño mais onde pór os riscos nin cartos que abonden para lle pagar –berrou un dos cofrades que era o encarregado de levar as contas dos roques</div>
<div style="text-align: justify;">
Dende aquel ano, polo si ou polo non, antes da festa axustan co pregador o que se lle ha de levar, non sexa o demo que se combinen outra vez e os deixe sen cartos ou sen honra por non faltaren ós costumes.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-77167097477120226802020-04-02T01:55:00.003-07:002020-04-02T01:55:40.269-07:00Falar soñando<div style="text-align: justify;">
En unha casa das moitas en que vivian en Lisboa un fato de galegos cáseque todos do mesmo oficio, moraba un que entre os compañeiros, todos augadores, tiña a sona de refinado caloteiro.</div>
<div style="text-align: justify;">
Unha noite, ó chegar á casa, foise ó pé do leito dun compañeiro que xa estaba deitado e díxolle:</div>
<div style="text-align: justify;">
– Xan, ¿ti dormes ou estás esperto?</div>
<div style="text-align: justify;">
O outro, que era algo prosmeiro, respondeu:</div>
<div style="text-align: justify;">
– Estou acordado, ho, ¿por que?</div>
<div style="text-align: justify;">
– É que tiña que mercar unha roupiña que a que traio xa anda nos fios, e facíanme falla cinco pesiños. Se os tiveras a xeito pedíachos emprestados e para o mes que vén, así Deus me axude, como chos pagaba con xuros e todo.</div>
<div style="text-align: justify;">
O que estaba deitado calou. Canso de esperar o pedicheiro, dixo:</div>
<div style="text-align: justify;">
– Ti non me respondes, ho?...</div>
<div style="text-align: justify;">
– É que estou a dormir.</div>
<div style="text-align: justify;">
– Estás a dormir e estás falando?</div>
<div style="text-align: justify;">
– É que estou soñando.</div>
<div style="text-align: justify;">
– Soñando!... E ti que soñas, ho?</div>
<div style="text-align: justify;">
– Que chos empresto e que non mos pagas.</div>
<div style="text-align: justify;">
Dixo isto virouse para a parede e púxose a roncar como un cocho, mentras o outro quedou como un pasmón coa resposta.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-52840477919473876742020-04-02T01:51:00.000-07:002020-04-02T01:51:55.278-07:00Cento por un<div style="text-align: justify;">
Nun lugar apartado dunha freguesia da montaña, arredado do centro por soutos e fragas cortados por unha corredoira cativa e mal coidada, vivía un home que os veciños tiñan por algo toleirón, inda que non botase ren a perder. No día da festa do santo patrón que era tido por moi miragreiro e para o que as xentes de toda a bisbarra tiñan grande devozón, devozón que se traducía en doacións que engordaban as riquezas do abade tódolos anos. Foi o home á misa e cadrou a chegar cando pregaba o crego da freguesía, que era moi xeitoso para esas cousas. Con xestos e acenos espectaculares e con verbas agarimosas comezou a dramatizar a vida do divino santo e as suas cualidades protectoras para aqueles que lle eran devotos e fieles; gaboulles a xenerosidade para con tan outo protector na certeza que o santo lle pagaría a todos con ganancia, e de cando en cando, facéndose todo mel, con voz agarimosa e convencedeira estrebillaba:</div>
<div style="text-align: justify;">
– Ofrecedevos ó santiño de todo o corazón, que el, que é agradecido havos de pagar o que lle deades con cento por un!</div>
<div style="text-align: justify;">
Volvia a machicar: </div>
<div style="text-align: justify;">
–“Quen dá o seu a quen o entende, non o dá que ben o vende” </div>
<div style="text-align: justify;">
E á volta de moitos arrodeos, levando sempre a brasa para a sua sardiña repetía:</div>
<div style="text-align: justify;">
– O santo devolveravos cento por un! </div>
<div style="text-align: justify;">
Os presentes caían que era unha bendizón de Deus: lacóns; galiñas, polos e ovos; cabritos e carneiros, que non habia mans a medir. </div>
<div style="text-align: justify;">
O tolo que estaba nun curruncho a ouvir a pregazón púxose a matinar o que ouvía e a pensar en ofrendarlle ó santo un carneiro moi bo e moi ben coidado que tiña. E se o santiño lle dese, como decia o señor abade, cento por un, entón polas suas contas ficariaben remediado. </div>
<div style="text-align: justify;">
Meu dito, meu feito. Foise ó eido e trouxo o carneiro ,que como o trataba moi ben andaba atrás del coma un can. Deullelo ós encarregados de recebe-las doacións e tornou para sua casiña cos ollos arrasados de bágoas, pois o que era quererlle ó seu carneiriño, queríalle.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ó segundo dia era véspera da feira da vila e pouco antes do anoitecer, cando estaba pensando no seu rico carneiriño, viuno entrar pola eira adentro con outros cinco mais, todos brancos, gordos e lucidos que daba xenio velos. Fincouse o home de xionllos no chan cara ó sol que se puña e agradeceulle ó santiño adourado o miragre que comezaba a facer mandándolle cinco carneiros por conta dos cen.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ó outro dia, como non era lacazán, antes de nace-lo sol, foise camiño da feira e vendeu os cinco carneiros da ganancia. Tornou para a casa e foille levar ó señor abade o carneiro que lle dera ó santo, porque iso de comprido el érao tanto como o mellor.</div>
<div style="text-align: justify;">
Preguntoulle ao crego polos outros que lle faltaban e el, moi simplorio, respondeu:</div>
<div style="text-align: justify;">
–<span style="white-space: pre;"> </span>Vendinos, señor abade.</div>
<div style="text-align: justify;">
- ¿Como? Entón ti vendeches o que non era teu, señor senvergonza? Pobre de ti, cara che vai custar a festa...</div>
<div style="text-align: justify;">
–<span style="white-space: pre;"> </span>¿Non eran meus por que, señor? Vostede, inda hai tres días,</div>
<div style="text-align: justify;">
á vista de moitos centos de persoas que o estaban a ouvir, non dixo que se lle dese limosna ó santo que el nos daría cento por un? Pois velahí está. Eu dinlle un carneiro, que é este que lle traigo aquí, e el xa me mandou cinco, mais .</div>
<div style="text-align: justify;">
Inda me debe noventa e cinco que mos ha de ir mandando ós poucos, e senón veremos!</div>
<div style="text-align: justify;">
O crego viu a cuqueza do toleirón e pra non facer escándalo doulle un par de labaadas e fíxoo levar o carneiro que lle trouxera, porque se non eran capaces de ir mesmo os cento por un.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-91758537697332353472020-04-02T01:50:00.000-07:002020-04-02T01:50:06.961-07:00O coello<div style="text-align: justify;">
Un probe, de caxado na man, subía por un monte adiante, camiño de outra parroquia, onde ia a pedir esmola e viu acamado antre unha toxeira un coello gordo e lucido; marcouno ben, e con o caxado erguido púxose a botar as contas:</div>
<div style="text-align: justify;">
– Mato este coello e vou vendelo á vila por unha boa pesetiña, con ela merco sardiñas pra vender e como o que vende sardiñas come galiñas, hei de ter nelas boa ganancia que tornarei a empregar e cando teña ganado bastante merco un xatiño: heino de ir criando e despois de criado véndoo e merco dous pequenos que hei de criar e cando foren grandes poños ó carro, e cando vaia por unha costa arriba con que garbo lle hei de berrar:</div>
<div style="text-align: justify;">
– ¡Ei boi, ei!</div>
<div style="text-align: justify;">
Con o berro o coello asombrouse e dun pulo desapareceu polo medio do mato, mentres probe co caxado no aire, caia da burra abaixo.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-38146405056366365152020-04-02T01:48:00.003-07:002020-04-02T01:48:42.012-07:00A herdade da manta<div style="text-align: justify;">
Un pai, que era moi probe, cando morreu deixoulle ós seus tres fillos unha manta soa para se cobriren. Dormían os tres no mesmo leito e nas noites frieiras do inverno rifaban a cotío porque cada un puxaba pola manta para el. O máis novo, que os outros dous tiñan como medio tolo, un día propuxo ós irmáns a venda da sua parte no herdo da manta con a condizón de o deixaren dormir entre os dous. Os outros, como se tiñan por mais agudos, non se decataron da malicia e mandárono facer o papel do trato e firmárono.</div>
<div style="text-align: justify;">
Despois eles, cada un turraba pola manta para o seu lado e o que parecía parvo ríase deles porque estaba sempre ben abrigado, e dicia: </div>
<div style="text-align: justify;">
-“Coitadiño de quen vende que non tira nin estende”.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-43321570609897416822020-04-02T01:47:00.002-07:002020-04-02T01:47:42.072-07:00Se non pesco eu, pesca o compañeiro<div style="text-align: justify;">
Andaba un pastor co gando e dous ladróns pasaron por alí e quixeron roubarlle un carneiro que tiña, mais como o pastor non deixaba o gando, idearon unha maneira de o enganar pra llo levar. A un lado do campo pasaba un regueiro que nese tempo ia seco porque era vran, e vai un dos ladróns agachouse atrás dun muro e o outro foise para o pé do regueiro e púxose a pescar. O pastor topoulle chiste ó caso e foise onda el e preguntoulle:</div>
<div style="text-align: justify;">
–Vostede que fai aí home? Non ve que o regueiro vai seco e non pode pescar nada?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
–Boh... –dixo o ladrón– Sen non pesco eu, pesca o meu compañeiro.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Como o pastor non viu no campo mais ninguén, pareceulle un tolo e deixouno estar. Mentras tanto o outro ladrón fuxiu co carneiro, e o pescador continuou polo regueiro abaixo, e marchouse co compañeiro.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-49250446199277200752020-04-02T01:46:00.003-07:002020-04-02T01:46:39.259-07:00O muiño no outo<div style="text-align: justify;">
Un vello púxose a facer un muiño, de moer con auga no alto dun monte. Pasou por alí un veciño e vendo a toleria que estaba a facer preguntoulle:</div>
<div style="text-align: justify;">
¿E-a-auga, ti onde has de ir buscala para o facer moer?</div>
<div style="text-align: justify;">
O vello douse conta da parvada mais non querendo dar o brazo a torcer contestoulle:</div>
<div style="text-align: justify;">
-Algunha cousa se ha de facer primeiro.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-30327299069619171062020-04-02T01:45:00.000-07:002020-04-02T01:45:29.813-07:00Un italiano, un francés e un galego.<div style="text-align: justify;">
Era unha vez un italiano, un francés e un galego e fixeron unha aposta sobre quen tiña a mellor cousa na súa terra.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
O italiano dixo que tiña un coche que se o botaba a 200 kms. por hora era quen de frear nunha liña que fixeran eles. Fixeron a raia e non freou xusto. Entón dixo o italiano:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Cuarta máis, cuarta menos!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Logo tocoulle o turno ao francés que dixo ter un cabalo que botado ao gallope paraba de súpeto xunto á raia que fixeran eles. Fixeron unha liña e o cabalo parou preto. Entón o francés dixo:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Cuarta máis, cuarta menos!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Tocoulle ao galego. El dixo que no seu pobo vivía un home que comía polas orellas. Foron ao pobo e viron que o home comía normal. Miraron para o galego e este dixo:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Cuarta máis, cuarta menos!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-11604897982830451412020-04-02T01:44:00.000-07:002020-04-02T01:44:09.604-07:00Os tres burros<div style="text-align: justify;">
Había unha vez un labrador arando nunha leira con dous burros. Cadrou de pasar por alí un home que era veciño seu e díxolle se lle deixaba falar con un dos burros. O labrador, un pouco estrañado, contestoulle que si. E o veciño, que se chamaba Florindo, achegouse á orella dun dos dous burros. Este colleu medo, dou un chimpo, rompeu o xugo e fuxiu correndo para a casa.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
O labrador, cada vez máis extrañado, preguntoulle a Florindo que fora o que lle tiña dito ao burro para que saíra correndo daquel xeito. Florindo, que era un pillabán, dixo que lle acababa de dar a noticia da norte da súa nai.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Pois vaite de aí para a casa – dille o labrador a Florindo- e que non te escoite o outro porque sonche irmáns e, se o outro foxe tamén, quédame a leira sen arar.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-58901361312538934852020-04-02T01:43:00.000-07:002020-04-02T01:43:03.763-07:00Os dous tolos<div style="text-align: justify;">
Eran unha vez dous tolos que fuxiran do manicomio. Os gardas andaban cacheando e os dous escaparan polo Tellado. O máis listo dos dous tropezou cunha tella, a tella cae ao lado dun garda e este di:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Quen anda aí?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
O listo fai:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Miaau!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
E di o garda:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Bah, é un gato</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Os gardas siguen cacheando e máis tarde cae outra tella. E o garda volve preguntar:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Quen anda aí?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
E o parvo, que fora quen tirara a tella, dille:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Outro gato</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Entón o guardián decatouse de que eran eles e foi correndo atrás deles. E, entón, ao ver que o guardián viña detrás deles, o listo agachouse dentro dun bidón e o parvo dentro dun saco de patacas. E o guardián ao pasar por alí petou no bidón e máis no saco de patacas para ver se estaban alí. O listo ao tocar o guardián no bidón fixo: Boim! O parvo, cando o outro tocou no saco fixo: Patacoim!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Logo chegaron a unha praza e empezaron a dar voltas á mesma. Cando os garda os estaban a atrapar, dille o listo ao parvo:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Corre que nos collen!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
E dille o parvo ao listo:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Tranquilo, que aínda lle sacamos tres voltas de vantaxe</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-44910486279615448452020-04-02T01:41:00.003-07:002020-04-02T01:41:30.605-07:00O careco, o xordo e o cego<div style="text-align: justify;">
Había unha vez un careco, un xordo e un cego. Empeza o cego:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Vexo unha formiga polo campanario</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
E di o xordo:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Xa lle escoito os pasos</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
E di o careco:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Non falar diso, que se me poñen os pelos de punta</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-11148665338856520752020-04-02T01:40:00.003-07:002020-04-02T01:40:27.113-07:00A avaricia rompe o saco<div style="text-align: justify;">
Había dous compadres arrieiros, un era rico e o outro pobre. Os dous ían vender millo á feira.</div>
<div style="text-align: justify;">
Cando pasaron por diante da igrexa, o pobre decidiu quedar á misa, pero o outro pensou que era mellor ir á feira. Cando o pobre ía entrar na igrexa, o rico propúxolle unha aposta que consistía en que o que máis millo vendese quedábase coas mulas do outro.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
O pobre quedou a rezar, confiado en que Deus lle axudaría a gañar a aposta mentres que o rico estaba a vender o millo na feira.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Naturalmente, o rico, ao chegar antes, vendeu máis e polo tanto gañou a aposta. O pobre, todo enfunicado, foi cavilar ao bosque. Arrimouse a unha pedra e alí estaban dous demos a contar as valentías que fixeran. Un demo dicía que enfeitizara á filla do rei, e que só rompería o feitizo o sangue dunha serpe que se atopaba no pallote real.</div>
<div style="text-align: justify;">
O pobre marchou a todo correr xunto ao rei e fixo o que o demo dixera. A filla do rei sandou e o seu pai, en agradecemento, deulle un carro cheo de ouro.</div>
<div style="text-align: justify;">
Certo día encontrouse o rico e o que antes era pobre. Este contoulle como se fixera rico. O rico adoecía de ser máis rico e foi ao lugar onde o pobre escoitara a conversa dos demos.</div>
<div style="text-align: justify;">
Os demos non tardaron moito en chegar. O máis listo dixo:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Alguén nos espiou, pois a filla do rei sandou. Imos por aí mirar xa que a alguén habemos de atopar.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Os demos púxeronse a buscar, e claro, atoparon ao rico e esfolárono</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-23411447185934648192020-04-02T01:39:00.000-07:002020-04-02T01:39:14.021-07:00Un rapaz tímido<div style="text-align: justify;">
Esto era un día un rapaz moi timido que entra nunha cafetería e, despois de acomodarse, vén o camareiro e pregúntalle:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Que quere vostede?, dille o camareiro.</div>
<div style="text-align: justify;">
-Póñame un café, dille o rapaz</div>
<div style="text-align: justify;">
-Solo?, responde o camareiro</div>
<div style="text-align: justify;">
-Bueno! Entón póñame dous, di o rapaz</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-47177159278844156422020-04-02T01:38:00.000-07:002020-04-02T01:38:12.969-07:00Un fillo listo<div style="text-align: justify;">
Unha vez, un pai mandou ao seu fillo á feira para vender unha vaca. Tras unha corta caminata o fillo mirou para atrás e díxolle ao pai:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Papá, e se non vendo a vaca déixoa ou tráioa?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Nisto díxolle o pai:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Traina, filliño, traina</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Entón dille este home a un veciño que estaba alí:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Que listo é o meu fillo!, que me di que, se non a vende, que lle fai, deixaa ou traea.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-13035351179410516892020-04-02T01:37:00.000-07:002020-04-02T01:37:00.133-07:00Máis ensina a necesidade ca universidade<div style="text-align: justify;">
Había unha vez un pai que tiña un só fillo e eran moi pobres. Un día, o pai dixolle ao fillo que tiña que ir co burro leva-lo gran ao muíño. O fillo díxolle entón ao pai:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Pero papá, como vou ir eu so levando un saco de fran que non podo con el?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Leva o burro, meu fillo</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Pero, papá, se eu non teño forzas para poder descarga-lo saco e baleiralo na caixa do muíño</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Non te preocupes, meu fillo. Entón pídeslle axuda á necesidade. Xa verás como vén na túa axuda.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
O rapaz non quixo preguntar máis nada. Pero cando ía polo camiño, á saída de súpeto dun paxaro dunha Silveira asustou ao pobre do burro e este, ao saltar, dou co saco de gran no chan.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
O rapaz nin tan siquera intentou botarlle mana o saco, suxeitando ao burro pola corda e berrando moi confiado:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Necesidade, axudame!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Pero ninguén acudiu aos seus berros, aínda que insistiu unha e outra vez en seguí-lo consello do seu pai.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Cando, ao fin, se decatou de que realmente non ía vir ninguén na súa axuda, arrimou o burro como pudo a ovalo que había á beira do camiño e, despois de atalo a un pau de toxo, arrastrou como pudo o saco de gran ata a cima do valo e, con moito traballo, logrou botalo enriba do burro. Xa no muiño, non quixo volver chamar pola axuda que lle aconsellara seu pai, e outra vez arrastrando o saco ata dentro do muíño foino baleirando pouco a pouco na caixa, a puñados, ata que foi capaz de subilo enriba da cabeza e baleiralo de todo.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Papá –queixouse o rapaz cando estivo de volta na casa-, eu fixen como ti me dixeches. Chamei pola necesidade para que me axudara primeriro a levanta-lo saco que tirou o burro e, despois -mentiu agora- cando tiven que subilo e baleiralo no muíño. Pero ninguén acudiu á miña chamada</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-E ti que fixeches, meu fillo? -díxolle o pai.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
E o rapaz explicoulle os traballos que pasara para poder resolver ámbalas dúas situación.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Pois esa é, meu fillo, a necesidade!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-84605049913489789482020-04-02T01:35:00.000-07:002020-04-02T01:35:11.074-07:00Un home valente<div style="text-align: justify;">
O Ramiro era un home verdadeiramente destemido. Ninguén que escoitara falar del puña en dúbida a súa valentía. Como dicía a xente non lle tiña medo nin a vivo nin a morto.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Unha noite, que volvía tarde, coma sempre, da taberna, descubriu que alguén se movía diante del, ó seu modo de pensar, dun xeito provocativo</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Ti quen es? –preguntoulle moi arroutado o Ramiro</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Pero o fulano nin contestou nin deixou de moverse, de todo indiferente ao mal humor de Ramiro.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Non cho volvo preguntar –falou Ramiro con máis desacougo que mal xenio- Quen es e que queres de min?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
E sen agardar resposta, diante da insolencia do descoñecido, sacou o revólver do peto do pantalón e descargou contra el o cargador enteiro.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ao día seguinte, uns mozos que atoparon parado no camiño ao Ramiro, que non lles quixo dicir nada do que estaba a acontecer, puideron comprobar que o Valente e destemifo veciño matara a tiros a noite anterior a …..unha xesta que se movía co vento.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-23969103992883388512020-04-02T01:34:00.001-07:002020-04-02T01:34:14.327-07:00O preito do emigrante<div style="text-align: justify;">
Non tiña cartos para comer e no porto foi comer a unha taberna unha ducia de ovos cocidos e marchou sen pagar. O home foi para América e fixo fortuna. Cando veu, no mesmo porto había unha igrexa e foi rezar. Só deixaba un, e dixéronllo, e tamén lle botou.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Foi comer á mesma casa na que comera cando marchara e mais pagar con reutos o que lle quedara debendo. Pero o taberneiro, como era egoísta, preguntoulle cantos anos botara na América e, despois, o home díxollo. O taberneiro botoulle contas aos ovos que, botados a pitos, podía criar moitos pitos. E tanto lle sumaba que o home tiña que lle deixar a fortuna alí.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
En vista diso, non lle pagou nada e púxolle preito.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
E, cando estaban no choio do preito, o taberneiro estaba a punto de gañar. Pero entón chegou un home súando e fatigado, e dixo que viña de cocer fabas para sementar. E o xuiz díxolle:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Cocer fabas para sementar? As fabas cocidas non nacen.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
E el contestoulle:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-E os ovos cocidos non crían pitos</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Gracias a isto gañou o preito o que viñera de América</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-79629598374215186922020-04-02T01:32:00.003-07:002020-04-02T01:32:43.864-07:00Por aí tamén bebo eu<div style="text-align: justify;">
Un soldado perdeuse nunha aldea e deulle por ir a unha casa que por alí había. Chamou á porta e pediulle de beber á muller que lle abriu. A muller da casa era engorriñada, estaba despeitada, sen dentes e sucia.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Deulle un xerro de auga, pero o soldado receou un pouco dela e púxose a pensar: “Se a muller bebe polo bico, bebo polo sitio dela e teño noxo. Se bebo polo lado dereito, tamén bebo polo sitio dela. Se bebo polo lado esquerdo, tamén bebo dela. Vou beber polo sitio da asa do xerro”.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
E púxose a beber e a beber ata que se fartou. Cando rematou, díxolle a muller:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Coma mín meu filliño, por aí tamén bebo eu.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-76324135695246083202020-04-02T01:31:00.001-07:002020-04-02T01:31:36.365-07:00O soño do galo<div style="text-align: justify;">
Certo galo tivo un soño que lle provocou moito desacougo. Soñou que no curral había un animal estraño. Ao galo tanto lle molestou aquel pesadelo que se puxo a berrar Unha das galiñas espertou e o galo contoulle o seu soño e a galiña escachou coa risa. Díxolle que nada lle ía pasar porque tivera aquel soño. Propúxolle dar n paseo polo curral. O galo aceptou e botou andar, cantando, seguido da galiña. De súpeto, veu unha raposa que estaba sentada axexando. Era o caso que o galo xamais vira unha raposa. Quixo voar e pousarse nunha estaca onde poidese estar seguro mais a raposa díxolle que era a súa amiga e que non quería facerlle mal.</div>
<div style="text-align: justify;">
Pasaba eu por aquí –dixo a raposa-, e oín a túa doce voz. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
O galo hinchou e despois de mover as ás como abanicándose, quedou no chan. Este era o momento que agardaba a raposa.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Lémbrome do teu pai -dixo a raposa. Que gran cantor era! Acostumaba pórse de puntas e estirar o pescozo e cando ía dar a súa nota máis alta, cerrou os ollos. A raposa colleu ao pobre cantor polo pescozo e escapou. Unha das galiñas, ao ver tan triste espectáculo, pegou un gran berro. A dona do galiñeiro saíu da casa, sacou un bastón e foi correndo detrás da raposa, pero esta correu e suou moito, ata que por fin chegou a unha fraga onde lle dixo ao falo:</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-Se eu estivese no teu lugar quedaríame aquí e aquí comería á présa a pesar da vella e o seu bastón.</div>
<div style="text-align: justify;">
-Tes razón –dixo a raposa. Así o farei</div>
<div style="text-align: justify;">
Mais no momento que a raposa abriu a boca para dicir estas palabras, o galo sacou o pescozo de entre os dentes e, nun abrir e pechar de ollos, voou e pousouse sobre a póla dunha árbore.</div>
<div style="text-align: justify;">
-Baixa, explicareiche porque o fixen –dixo a raposa.</div>
<div style="text-align: justify;">
-Non, non baixo. Déchesme unha lección</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
O mesmo dixo e repuxo a raposa</div>
<div style="text-align: justify;">
-Estame ben por falar cando calar debía</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
LECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7647580721734224414.post-44247331976931632942020-04-02T01:28:00.003-07:002020-04-02T01:28:57.355-07:00O que garda sempre tenUnha vez unha vella gardou un peido dentro dun canelo e, cando tal, destapabao, cheiraba e dicía:<br />
<br />
-Ai! O que garda sempre tenLECTURAS EN GALEGOhttp://www.blogger.com/profile/05138425942412076152noreply@blogger.com0