O sancristán namorouse dunha petaca moi bonita que tiña o señor cura. Un día e outro tamén, cantas veces o crego sacaba do peto a petaca para facer un pitillo, o sancristán repetía a mesma salmodia:
-Que bonitiña é, señor cura! E non ma podía dar, ho? Non sabe canto lla ía agradecer! E a vostede non lle custa tanto facerse con outra igual!
E así un día e outro día, a tódalas horas que o crego sacaba a petaca e o sancristán estaba diante. Tanto e tanto, que o crego cansou e, por non seguir aguantándoo, rematou regalándolle a petaca.
Axiña chegou o preceuto. Na confesión, unha moza pediulle consello ao cura:
-Señor cura, estou metida nun lío moi grande. O mozo non deixa un só día de pedirme que llo deixe facer, que non é tanto pecado como di vostede. Eu non quero, pero el non me deixa en paz e xa non sei que facer.
-Dime, nena; o mozo non será, por un si acaso, o sancristán?
-Pois si señor…
-Pois date por fodida, miña filla.
Ningún comentario:
Publicar un comentario