Era unha vez que un mozo e unha moza que, estando moi namorados e sendo veciños da mesma aldea, só se podían ver ás agachadas porque os seus pais non consentían con agrado aquela relación.
Entonces, un dia, a moza díxolle ó mozo:
- ¿Oíches?. Esta noite quero que me veñas ver. Quero que veñas á miña casa, pero ¡coidado! que meu pai ten un sono moi lixeiro e pode pillarnos. Cómpre que sexas lixeiro coma un gato e pillo coma un rato.
- Si, ti moi ben falas pero o que corre tódolos riscos son eu. Convén que me digas como podo facer, a min gustaríame ir pero con tódalas garantias -dixo o noivo. -
- Non teñas medo que meu pai non ten porque nos pillar. E si por calquera casual fixeras algún ruído, arremeda á cabra. Imita os ruídos que pode facer unha cabra coma a nosa, que dorme na entrada do corredor. Meu pai, de vez en cando, berra e pregunta a ver de quen son os ruídos, ata que queda conforme si son os propios do animal coas patas nas táboas ou buscando acougo
Chegou a noite e tal como tiñan trazado, o mozo entrou con moito tino e como estaba escuro, tropezou nun caldeiro e o pai dela despertou e botou un berro:
- ¿Quen anda ai?.
E o mozo todo irritado pero, ó mesmo tempo, contendo a respiración e o agobio, nun arrebato de lucidez, e intentando cal-mar todo, dixo:
- ¡Son a cabra!, ¡son a cabra!.
Ningún comentario:
Publicar un comentario