Certo galo tivo un soño que lle provocou moito desacougo. Soñou que no curral había un animal estraño. Ao galo tanto lle molestou aquel pesadelo que se puxo a berrar Unha das galiñas espertou e o galo contoulle o seu soño e a galiña escachou coa risa. Díxolle que nada lle ía pasar porque tivera aquel soño. Propúxolle dar n paseo polo curral. O galo aceptou e botou andar, cantando, seguido da galiña. De súpeto, veu unha raposa que estaba sentada axexando. Era o caso que o galo xamais vira unha raposa. Quixo voar e pousarse nunha estaca onde poidese estar seguro mais a raposa díxolle que era a súa amiga e que non quería facerlle mal.
Pasaba eu por aquí –dixo a raposa-, e oín a túa doce voz.
O galo hinchou e despois de mover as ás como abanicándose, quedou no chan. Este era o momento que agardaba a raposa.
-Lémbrome do teu pai -dixo a raposa. Que gran cantor era! Acostumaba pórse de puntas e estirar o pescozo e cando ía dar a súa nota máis alta, cerrou os ollos. A raposa colleu ao pobre cantor polo pescozo e escapou. Unha das galiñas, ao ver tan triste espectáculo, pegou un gran berro. A dona do galiñeiro saíu da casa, sacou un bastón e foi correndo detrás da raposa, pero esta correu e suou moito, ata que por fin chegou a unha fraga onde lle dixo ao falo:
-Se eu estivese no teu lugar quedaríame aquí e aquí comería á présa a pesar da vella e o seu bastón.
-Tes razón –dixo a raposa. Así o farei
Mais no momento que a raposa abriu a boca para dicir estas palabras, o galo sacou o pescozo de entre os dentes e, nun abrir e pechar de ollos, voou e pousouse sobre a póla dunha árbore.
-Baixa, explicareiche porque o fixen –dixo a raposa.
-Non, non baixo. Déchesme unha lección
O mesmo dixo e repuxo a raposa
-Estame ben por falar cando calar debía
Ningún comentario:
Publicar un comentario