-¿A que non eres capaz de decir "Tanta castaña"?.
A raposa gralleóu como poido:
- Tanta castaña.
-Non vale, máis crariño que iso nin Diolo entende.
-Tanta castaña -repetíu a raposa abrindo a boca dabondo.
Saíu o galo, cacarexando, pousóuse nun carballo. A raposa, bulrada, decíalle:
-Xan, pelourán,
baixa pola roupa.
-Non baixo, non,
que Deus que me deu esta,
hame dar outra.
A raposa maxinaba facer baixar ao galo do carballo i escomenzóu a frotar o rabo contra o pé do árbore a ver si o cortaba. Entón o galo rindose díxolle á raposa:
-Líbreme Deus de fouce e machado,
que rabo de raposa non corta carballo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario