Hai non moito, nunha aldea, un home que de súpeto enfermou; así que chamaron ao doutor que lle dou un xarope, mais el seguía peor. A tanto que, ao día seguinte, deulle un ataque e pensaron todos que morrera, e craro, prepararon o enterro. Pero naqueles tempos as caixas dos mortos non eran coma as de hoxe, que estaban destapadas por riba.
E para ir para o cemiterio tiñan que pasar por un souto de castiñeiros que se chamaban os castiñeiros de Mingos de Abaixo.
Ao pasar o morto por alí volveu o morto en si, pero non podía falar e decatándose do que lle ían facer colgouse da pola dun dos castiñeiros. Os que o levaban e mais a súa muller ao ver aquilo non foron defuntos eles mesmos porque Deus non quixo.
Pero ao fin, un ano despois, o home morreu de verdade e cando ían con él, a muller choraba moito por el, e decía:
- ¡Ai, ai, ai, meu homiño querido! ¡Ai, ai, ai, que non había outro no mundo enteiro coma el! ¡Ai, ai, ai, cánto eu lle quería! ¡Ai, ai, ai, por Dios lle pido que non vaian..., por Dios lles pido que non vaian por baixo dos castiñeiros do tío Mingos de Abaixo!.
Ningún comentario:
Publicar un comentario