En unha casa das moitas en que vivian en Lisboa un fato de galegos cáseque todos do mesmo oficio, moraba un que entre os compañeiros, todos augadores, tiña a sona de refinado caloteiro.
Unha noite, ó chegar á casa, foise ó pé do leito dun compañeiro que xa estaba deitado e díxolle:
– Xan, ¿ti dormes ou estás esperto?
O outro, que era algo prosmeiro, respondeu:
– Estou acordado, ho, ¿por que?
– É que tiña que mercar unha roupiña que a que traio xa anda nos fios, e facíanme falla cinco pesiños. Se os tiveras a xeito pedíachos emprestados e para o mes que vén, así Deus me axude, como chos pagaba con xuros e todo.
O que estaba deitado calou. Canso de esperar o pedicheiro, dixo:
– Ti non me respondes, ho?...
– É que estou a dormir.
– Estás a dormir e estás falando?
– É que estou soñando.
– Soñando!... E ti que soñas, ho?
– Que chos empresto e que non mos pagas.
Dixo isto virouse para a parede e púxose a roncar como un cocho, mentras o outro quedou como un pasmón coa resposta.
Ningún comentario:
Publicar un comentario